والدین از لحاظ عاطفی و مالی، برای تربیت فرزندان خود سرمایه‌گذاری می‌کنند، اما زمانی فرا می‌رسد که آن‌ها باید این یارانه‌ای که هر روز برای فرزندان خود می‌پردازند را متوقف کنند.

به مسکن، بیمه درمانی، خرید خودرو، تلفن همراه، کارت اعتباری، خدمات اشتراک، وام دانشجویی و سفر فکر کنید؛ همان‌طور که مشخص است، بچه‌ها و والدین در مورد زمان دقیق توقف آن‌ها توافق ندارند. اما این زمان باید مشخص شود.
یک نظرسنجی جدید از موسسه «بانک‌ریت» نشان می‌دهد که بزرگ‌سالان نسل «زِد» [z] یعنی افراد ۱۸ تا ۲۶ سال فکر می‌کنند که والدین آن‌ها باید آهسته‌تر زمان پرداخت هزینه برای آن‌ها را کاهش دهند.
۱۸ تا ۲۶ ساله‌های نسل زِد معتقدند که نباید به طور متوسط تا سن ۲۳ سالگی شروع به پرداخت اجاره کنند. نسل «بیبی بومر» و والدین نسل زِد اما نظر مخالفی دارند و می‌گویند بچه‌های‌شان باید از سن ۲۱ سالگی دیگر تسویه حساب کنند. به عبارتی خودشان مسوولیت پرداخت‌های خودشان را برعهده بگیرند.
وقتی صحبت از تلفن‌های همراه و صورت‌حساب‌های کارت اعتباری به میان می‌آید، متولدان نسل زِد فکر می‌کنند که از سن ۲۱ سالگی باید شروع به پرداخت هزینه کنند. اما والدین آن‌ها می‌گویند سن ۱۹ سالگی بهتر است.
نظرسنجی «بانک‌ریت» مشخص نکرده که چه تعداد از این پاسخ‌دهندگان با والدین خود یا برعکس، با فرزندان بزرگ‌سال خود زندگی می‌کنند. اما این موضوع قابل توجه است. در ژوئیه ۲۰۲۲، مرکز تحقیقات «پیو» دریافت که نیمی از بزرگ‌سالان ۱۸ تا ۲۹ ساله حداقل با یکی از والدین‌شان زندگی می‌کنند.
خطر یارانه دادن به فرزندان بزرگ‌سال برای والدین
بر اساس این نظرسنجی، تقریباً از هر ۱۰ والدینی که فرزندان ۱۸ ساله یا بالاتر دارند، ۷ نفر گفته‌اند برای کمک به فرزندان بزرگ‌سال خود «فداکاری مالی» کرده‌اند. ۳۱ درسد آن‌ها فداکاری را «قابل توجه» توصیف کرده‌اند در حالی که ۳۷ درسد گفته‌اند که «تا حدودی قابل توجه» بوده است.
در این نظرسنجی فداکاری به معنی کاهش پس‌انداز اضطراری آن‌ها (۵۱ درسد)، کاهش توانایی آن‌ها برای پرداخت بدهی‌های خود (۴۹ درسد) یا کاهش پس‌انداز برای بازنشستگی (۴۳ درسد) و سخت‌تر شدن رسیدن به سایر نقاط عطف مالی (۵۵ درسد) گفته شده است.
والدین کم‌درآمد که سالانه ۵۰ هزار دلار یا کم‌تر درآمد دارند، به احتمال زیاد معتقدند که برای کمک به فرزندان بزرگ‌سال خود فداکاری مالی کرده‌اند.
برای مثال، ۵۸ درسد از کم‌درآمدها گفتند که پس‌اندازهای اضطراری خود را قربانی کرده‌اند، در مقایسه ۴۶ درسد از خانواده‌هایی که ۱۰۰ هزار دلار یا بیشتر در سال درآمد داشته‌اند، چنین نظری را گفته‌اند.
«نه گفتن» به فرزندان بالغی که به انتظار کمک مالی هستند، دشوار است، اما اگر قرار باشد والدین در ازای امنیت مالی خود، این هزینه‌ها را بپردازند، هیچ لطفی به خودشان نمی‌کنند.
تد راسمن، تحلیلگر ارشد بانک‌ریت گفت: «مطمئن شوید کمکی که ارائه می‌دهید در حد بودجه شما باشد و در مورد پارامترها شفاف باشید. کمک کردن نباید مانند چک سفید امضا باشد.»
نظرسنجی بانک‌ریت از ۱۴ تا ۱۶ مارس انجام شد. در این نظرسنجی ۲ هزار و ۳۴۶ والد با فرزندان ۱۸ ساله و بالاتر شرکت کرده‌اند.