سریلانکا اعلام کرد که از ماه آینده برای بازپرداخت بدهی ۲۵۰ میلیون دلاری نفتی به تهران، ماهانه محموله‌های چای خود را روانه ایران خواهد کرد.

مقام‌های تهران و سریلانکا در سال ۱۴۰۰ برای مبادله نفت در برابر چای جهت تسویه بدهی نفتی ۱۱ سال پیش سریلانکا به ایران موافقت کرده بودند اما اجرای توافق به دلایل مالی مرتبط با سریلانکا تعلیق شد.
در همان زمان نیز انتقادات فراوانی به این توافق مطرح شد و شریف نظام‌مافی، رئیس اتاق مشترک بازرگانی ایران و سوئیس عنوان کرده بود که «تهاتر در تاریخ بشریت، روشی مربوط به قبل از به وجود آمدن واحد پولی است و یقیناً دلیلی وجود داشته که تهاتر دیگر مورد استفاده قرار نمی‌گیرد.» به گفته وی: «اگر برنامه‌ای برای پیشرفت صنعت، اشتغال و صادرات داریم، نمی‌توانیم نیاز‌های خود را با تهاتر حل کنیم.»
یک شرکت دولتی سریلانکا که ۱۱ سال پیش نفت ایران را خریداری کرد و به تهران بدهکار است، پول چای ارسالی از این کشور به ایران را به صادرکنندگان چای سریلانکایی پرداخت خواهد کرد.
نیراج دی‌مل، رئیس گروه تاجران چای سریلانکا، گفت اجرای توافق مبادله چای با ایران، برای کشورش «بسیار به موقع» است و سریلانکا با دسترسی به بازار ایران، می‌تواند بدون تکیه به دلار، تجارت کند.
او افزود که توافق‌نامه میان تهران و کلمبو، ارسال ۵ میلیون دلار چای در ماه به مدت ۴۸ ماه بود، اما ما قصد داریم با حدود ۲ میلیون دلار در ماه شروع کنیم.
به این ترتیب تسویه بدهی ۲۵۱ میلیون دلاری سریلانکا به ایران با چای، بیش از ۴ سال طول خواهد کشید.
آمارهای رسمی نشان می‌دهد که سهم قابل توجهی از چای سریلانکا در حال حاضر از طریق امارات متحده عربی به ایران ارسال می‌شود، به‌طوری‌که امارات واردات چای خود از سریلانکا را در سال گذشته بیش از دو برابر کرده و از ۴۸ میلیون دلار در پنج سال قبل به ۱۱۸ میلیون دلار رسانده است.
طی سال‌های گذشته و به دلیل تحریم‌های آمریکا، جمهوری اسلامی مجبور شد به جای دریافت پول نفت صادراتی خود به معامله پایاپای روی آورده و در ازای صادرات نفت به کشورهای مختلف از جمله چین و هند کالا وارد کند و در مقطعی مقادیر بالایی از کالاهای باکیفیت پایین چینی و هندی روانه بازارهای ایران شد.
سال ۱۴۰۰ نیز مغولستان خواهان صادرات پشم به ایران در قبال دریافت نفت شده بود و مشاور ارشد نخست‌وزیر پاکستان در امور بازرگانی و سرمایه‌گذاری طی دیدار با وزیر جهاد کشاورزی جمهوری اسلامی گفته بود «پاکستان دارای برنج و ایران دارای نفت و پتروشیمی است که می‌توانیم این کالاها را با هم تهاتر کنیم.»