آن‌ها خانه‌های دریایی خود را ترک می‌کنند تا خوراک‌های دریایی اضافی خود را در جزایر اطراف بفروشند سپس به خانه برگشته و خوراک‌ شب را آماده می‌کنند.

بیشتر اوقات دیدن مردم باجائو که کم‌ترین تأثیر را از جهانی شدن گرفته‌اند جالب است، اما بعضی مواقع هم دیدن فقدان فرصت‌ها یا استانداردهای بهداشتی ضعیفشان ناراحت کننده است.عکاس عشایر کلودیو سیبر از مردم باجائو در نزدیکی شهر سمپورنا در مالزی دیدن کرد که در خانه‌های چوبی و قایقی در اقیانوس زندگی می‌کنند. باجائو شامل چندین گروه قومی نژادی از جنوب شرقی آسیا و فیلیپین می‌شود. بسیاری از آن‌ها در طول جنگ بین دولت فیلیپین و گروه‌های مسلمان در اینجا ساکن شدند.
برای بسیاری از ما زندگی در یک خانه چوبی در وسط دریا راهی برای فرار از شلوغی زندگی روزمره و یک تعطیلات فوق العاده است، اما برای مردم باجو که در آب زندگی می‌کنند یک زندگی معمولی است. آن‌ها به صورت پراکنده در خانه‌های دریایی و کلبه‌های چوبی و قایق‌های دست ساز خود زندگی می‌کنند.
تنها لوازم آن‌ها وسایل ماهیگیری و پخت و پز و یک دست لباس برای هر عضو خانواده است. باتوجه به وضعیت پناهندگی آن‌ها، مردم باجو نمی‌توانند در ساحل اقامت کنند، زیرا هنوز تابعیت شهروندی ندارند که همین موضوع مانع تحصیل بچه‌های‌شان در مدارس مالزی می‌شود.
کلودیو از بسیاری از آن‌ها پرسید که اگر می‌توانستند چیزی را تغییر دهند آیا این کار را می‌کردند و متوجه شد برای مردمی که هرگز چیز متفاوتی را تجربه نکرده‌اند پاسخ به این سوال بسیار مشکل است و اغلب پاسخ آن‌ها «خیر» بود. کودکان آن‌ها در سواحل یا خانه‌های دریایی خود بازی می‌کنند و در هشت سالگی آموزش‌های ضروری برای زنده ماندن در چنین شرایطی را یاد می‌گیرند.
این بچه‌ها که دسترسی به آموزش رسمی ندارند غواصی، شنا، شکار و گدایی از گردشگران را یاد می‌گیرند. در حالی که مردم باجائو دسترسی به آموزش ندارند، خلاق هستند و خانه‌های چوبی، قایق‌ها و انه‌های دریایی‌شان که می‌تواند تا ۳۰ نفر را در خود جای دهد در تنها سه هفته می‌سازند. به گفته فعالان حقوق بشر و مقامات دولتی هیچ تضمینی برای آینده روشن‌تر بچه‌های آن‌ها وجود ندارد.