رژیم کمونیستی کوبا با حمایت جناح چپ آمریکا ظهور کرد

اورلاندو گوتیرز بورونات، یکی از بنیان‌گذاران و سخن‌گوی اداره کوبای دموکراتیک که سازمانی در ایالات متحده است و از حقوق بشر در کوبا حمایت میکند،

اعتقاد دارد جناح چپ آمریکا با برنامهریزی، زمینه سازی و پوشش رسانهای به ظهور رژیم کمونیستی در کوبا کمک کرد تا کوبا را تبدیل به نیروی محرکه گسترش سوسیالیسم در ایالات متحده و آمریکای لاتین کند.
گوتیرز بورونات نویسنده برنده جایزه، استاد مدعو دانشگاه جورج تاون و رهبر اجتماعی نیز محسوب میشود. او دکترای فلسفه مطالعات بینالملل دارد.
گوتیرز بورونات گفت یک بحران نهادی و سیاسی در دهه ۱۹۵۰ که دولتی نظامی کوبا را در دست گرفت، منجر به شورش در این کشور شد.
«سپس کاسترو و یارانش با حمایت جدی و همهجانبه آزادیخواهان آمریکایی، کشور را در دست گرفتند.»
در سال ۱۹۵۲، فولخنسیو باتیستا، پس از کسب رتبه سوم در نظرسنجیها، متوجه شد شانس کمی برای پیروزی در انتخابات ریاستجمهوری کوبا دارد. به همین دلیل، دست به کودتای نظامی زد و به این ترتیب، دیکتاتور کوبا شد.
یک سال بعد، فیدل کاسترو، وکیلی که رهبری گروه کوچکی از انقلابیون را بر عهده داشت، شورشی علیه باتیستا راه انداخت که با سرنگونی این دیکتاتور منفور در سال ۱۹۵۹ به اوج خود رسید. کاسترو پس از در دست گرفتن قدرت، با استفاده از یک برنامه افراطگرایانه اصلاحات ارضی و ملیسازی صنعتی، سوسیالیسم را به کوبا تحمیل کرد.
سکوی پرتاب سوسیالیسم
گوتیرز بورونات میگوید در نوشتههای چهگوارا کاملاً واضح است که هدف انقلاب کوبا ایجاد بستری برای گسترش آن انقلاب سوسیالیستی به ایالات متحده و آمریکای لاتین بود.
چهگوارا یک انقلابی مارکسیست از آرژانتین بود که نقش برجستهای در انقلاب تحت رهبری کاسترو ایفا کرد.
این فعال سیاسی میگوید: «اطراف کاسترو پر از مشاوران بینالمللی بود که کمکش کردند کشوری تمامیتخواه در کوبا طراحی کند. به کمک مجموعهای از برنامهریزیها و زمینهسازیهای حزب کمونیست کوبا و همچنین، حزب کمونیست و نیروهای چپ ایالات متحده فرصتی پدید آمد و کوبا به نیروی سوسیالیسم در آمریکای لاتین تبدیل شد.»
رژیم کاسترو از همان ابتدا میخواست ونزوئلا را به تصرف خود درآورد و در واقع کوبا از حمله نظامی به ونزوئلا در سال ۱۹۶۷ حمایت کرد.
گوتیرز بورونات چنین شرح میدهد که: «همین مسأله در کشورهای مهمی تکرار شد که [کوبا] معتقد بود برای ایجاد جمهوریهای سوسیالیستی متحد آمریکای لاتین و البته ایجاد تنش اجتماعی، مبارزه طبقاتی و تحولات جدی در ایالات متحده ضروری هستند.»
«همیشه برنامه همین بوده است. این همیشه بخشی از چیزی بوده است که رژیم آن را چندان پنهان نمیکند و میخواهد دنبالش کند.»
گوتیرز بورونات به هربرت مارکوزه استناد میکند که محقق برجسته مکتب مارکسیست فرانکفورت در دانشگاه کلمبیا است. گوتیرز بورونات میگوید مارکوزه در کتاب خود با عنوان «مقالهای درباره آزادی» به وضوح بیان میکند که «انقلاب کوبا برای سوسیالیسم در ایالات متحده ضروری بود.»
گوتیرز بورونات ادامه میدهد: «رژیم کوبا از زمان به قدرت رسیدن به محلی برای آموزش فعالان چپ آمریکایی، شستوشوی مغزی و ایجاد سلولهای زیرزمینی و شبکههای جاسوسی در ایالات متحده بوده است. در سراسر منطقه، هر نوع فعالیتی را در راستای مخالفت با نقشههای آمریکا و براندازی مردمسالاریها تسهیل میکند.»
رسانه چه تصویری از کاسترو ارائه کرد
گوتیرز بورونات مدعی است رسانهها نقش مهمی در ایجاد تصویر کاسترو در آمریکا داشتند. بهعنوان مثال، هربرت ماتیوس، روزنامهنگار نیویورکتایمز، «نقشی حیاتی در استورهسازی از کاسترو داشته است.»
دو سال قبل از به قدرت رسیدن کاسترو، ماتیوس به کوههای سیرا مائسترا در کوبا رفت که کاسترو در حال سازماندهی جنبشی چریکی علیه دیکتاتور و رئیسجمهور وقت کوبا، باتیستا بود.
گوتیرز بورونات میگوید کاسترو به سختی ۲۰ نفر دنبالهرو داشت، اما ماتیوس طوری او را در اذهان عمومی مردم ایالات متحده به تصویر کشید که گویی آنموقع ارتشی سدها نفری داشت.
گوتیرز بورونات میگوید کاسترو چند ماه پس از به قدرت رسیدن در سال ۱۹۵۹، به ایالات متحده سفر کرد و در آنجا او را به عنوان اصلاحطلبی مردمسالار، ضدکمونیست و طرفدار آمریکا معرفی کردند؛ «همه اینها دروغ بود. آنان در حال بنا کردن دولتی کمونیست در کوبا بودند.»
گوتیرز بورونات میگوید نحوه معرفی کاسترو و پوشش سفرش به ایالات متحده توسط ماتیوس، اقداماتی بودند برای منحرف کردن توجه عمومی از آنچه جناح چپ در حال انجام در داخل کوبا بود.
کاسترو در جریان سفر خود به آمریکا به رسانههای آمریکایی گفت: «خیلی واضح اعلام کردهام که ما کمونیست نیستیم.»
علاوه بر آن، در مصاحبهای با سیبیسی در آن زمان ادعا کرد: «نظر ما این است که ... هر کسی حق دارد هر طور که میخواهد فکر کند [و] این یک اصل مردمسالارانه است. دلیلی برای منع هیچ نوع عقیدهای نداریم، عقیده یک اصل مردمسالاری است و تنها به همین دلیل است که هیچ عقیدهای را منع نمیکنیم.»
کاسترو افزود: «ما از یک نظر نمیترسیم زیرا نظر خود را داریم و به آن باور داریم.»
تنها دو سال بعد، سرانجام، کاسترو در یک سخنرانی تلویزیونی اعتراف کرد: «من یک مارکسیست لنینیست هستم و تا آخر عمرم چنین خواهم بود.»
ترمیم تصویر سوسیالیسم

گوتیرز بورونات بعدتر در رابطه با پوشش رسانهای مثبت درباره رهبر کمونیست کوبا توضیح داد: «تا سال ۱۹۵۹، خروشچف جنایات استالین را در مجلس حزب کمونیست فاش کرد. تهاجم [شوروی] به مجارستان در سال ۱۹۵۶ همراه با سرکوب اعتصابات کارگری آلمان شرقی رخ داد. همه اینها به بحث روز تبدیل شدند و مردم دیدند که کمونیسم چقدر سرکوبگر است.»
«[در آن زمان] جناح چپ به یک انقلاب سوسیالیستی موفق نیاز داشت که هیچ یک از این بدنامیهای استالینیسم را که در جهان به وجود آمده بودند، نداشته باشد.»
«سپس این انقلاب در یک کشور گرم‌سیری با رهبرانی کاریزماتیک رخ داد که به کوباییها وعده آرمانشهر و بهشت را میدادند. از همان ابتدا شروع به تبلیغ آن کردند.»
سخنرانی مخفی معروف نیکیتا خروشچف، رهبر وقت شوروی در فوریه سال ۱۹۵۶، سلف او جوزف استالین را به خاطر جنایاتش محکوم میکرد و باعث ایجاد جنبشهای مردمی در کشورهای اروپای شرقی تحت سلطه اتحاد جماهیر شوروی شد.
اعتراضات لهستان در ژوئن ۱۹۵۶ آغاز شد و رهبران کمونیست لهستان از نیروی نظامی و تانک برای سرکوب ناآرامیها استفاده کردند.
شدیدترین تظاهرات خواستار اصلاحات مردمسالارانه در پاییز ۱۹۵۶ در مجارستان آغاز شد. اتحاد جماهیر شوروی برای حفظ سلطه خود بر این کشور به آنجا حمله کرد.
قبلتر نیز، پس از مرگ استالین در سال ۱۹۵۳، کارگران آلمان شرقی کمونیستی در اعتراض به خواستههای دولت برای افزایش بهرهوری در عرض مدتی کوتاه، به پا خواستند و شورشها سرتاسر کشور را فراگرفت. مقامات اشغالگر شوروی با استفاده گسترده از نیروهای نظامی این شورشها را سرکوب کردند.
سکوت رسانهای درباره معترضین کوبایی
گوتیرز بورونات میگوید از آنجا که قرار است کوبا نیروی محرکهای برای گسترش انقلاب سوسیالیستی در منطقه باشد، هنوز هم تلاشهایی برای محافظت از رژیم کوبا در برابر هرگونه تبلیغات سوئی که برای خود به وجود میآورد، وجود دارد. او به تظاهرات گسترده علیه این رژیم کمونیستی در ژوئیه ۲۰۲۱ اشاره میکند. آن اعتراضات بزرگ‌ترین اعتراضات علیه رژیم کوبا در چند دهه اخیر بود.
مردم در ۱۱ژوئیه۲۰۲۱ در تظاهرات علیه دولت رئیس جمهور کوبا دیاز-کانل در هاوانا شرکت می‌کنند.
معترضان علیه نقض حقوق بشر، فقدان آزادی و بدترشدن وضعیت اقتصادی در این کشور تحت حاکمیت کمونیستی تظاهرات کردند.
گوتیرز بورونات میگوید از آن زمان، «هزاران کوبایی، به ویژه هنرمندان جوان، زنان و جونان؛ در تظاهرات علنی علیه رژیم شرکت کردند و خواهان تغییر و پایان کمونیست بودند.»
گوتیرز بورونات میگوید تظاهرات ادامه دارد و سدها معترض دستگیر و زندانی شدهاند، اما رسانهها هیچ چیز در موردش نمیگویند. با این حال، میتوان تظاهرات را در فیلمهای ضبطشده مشاهده کرد، «به نظر میرسد که به معنای واقعی یک سکوت خبری در رابطه با امتناع شهروندان از رژیم کوبا وجود دارد.»
گوتیرز بورونات میگوید: «در چند ماه گذشته، فیلمها و عکسهایی منتشر شدهاند که نشان میدهند خانوادهها برای نشان دادن اعتراض خود موانعی برای ممانعت از ورود پلیس به محلات ایجاد میکنند. چنین چیزی در پنج یا سه سال گذشته در کوبا قابل مشاهده نبود. این مرحله جدیدی از مقاومت مردم کوبا است.»
گوتیرز بورونات میگوید رژیمهای کمونیستی در ابتدا به دنبال تخریب اقتصاد به منظور کنترل مردم هستند: «در مورد کوبا، مجبور بودند برای کنترل عرضه خوراک، کشاورزی کوبا را کنترل و نابود کنند.»
«برای کنترل شهرها باید خوراک را کنترل کنند و برای کنترل طبقه متوسط باید شهرها را کنترل کنند زیرا طبقه متوسط میتوانند با موفقیت با آنان مقابله کند ... اما وقتی این نیروهای ویرانگر را رها کنند، کنترل خود را از دست می‌دهند.»
«و این چیزی است که شورش را جلو میبرد. رژیم هنوز دستگاه امنیتی قدرت‌مندی دارد که میتواند از ظهور یک جنبش ملی متحد جلوگیری کند، اما نمیتوانند شکل کنونی جنبش را نابود کنند که بهطور خودجوش در محلات و شهر استقرار یافته و در حال شکوفا شدن است.»
گوتیرز بورونات و سایر فعالان برای شکستن سکوت اطلاعاتی در مورد اتفاقات داخلی کوبا در کنفرانسهای بینالمللی شرکت میکنند، تظاهراتی را سازماندهی میکنند و با رهبران سیاسی، کارگری و دانشجویی ملاقات میکنند تا «مسأله را به گوش مردم برسانند.»
گوتیرز بورونات میگوید: «این امر موفقیتآمیز بوده است. در طی چند سال گذشته، شبکهای از همبستگی برای کوبای آزاد پدید آمده و ما کمک زیادی به آن کردهایم.»