با پیگیری‌های شاهدان و گروه‌های مدافع حقوق بشر، دادستان‌های سوئد رسماً علیه حمید نوری، متهم به مشارکت در کشتار زندانیان سیاسی در تابستان ۶۷ (۱۹۸۸ م) کیفرخواست صادر کردند.

طبق برخی از شهادت‌ها حمید نوری در زمان قتل عام زندانیان سیاسی در دهه ۶۰ خ، با نام مستعار «عباسی» معاون دادستان زندان گوهردشت بود.
او که اکنون ۶۰ سال دارد، حدود دو سال پیش در ۹ نوامبر ۲۰۱۹ م (۱۸ آبان ۱۳۹۸) در جریان سفر به استکهلم، پایتخت سوئد بازداشت شد. سوئد او را در چارچوب «اصل صلاحیت جهانی» دستگیر کرد که به دادستان‌ها اجازه می‌دهد افراد را به دلیل ارتکاب جنایت علیه بشریت، در هر کجای جهان که مرتکب شده باشند، به دادگاه بکشانند.
مقامات قضایی سوئد که از مسیر افرادی همچون ایرج مصداقی، زندانی سیاسی پیشین گوهردشت و کاوه موسوی، وکیل مستقر در بریتانیا از سفر قریب‌الوقوع حمید نوری به سوئد (برای رسیدگی به یک موضوع خانوادگی) مطلع شده بودند، به محض ورود او به فرودگاه استکهلم‌-آرلاندا او را بازداشت کردند.
علیه او اتهاماتی همچون ارتکاب «جنایات جنگی» و «قتل» طرح شده و قرار است در جریان برگزاری جلسات دادگاه او، خانواده‌های قربانیان این قتل‌عام همچنین کارشناسان و شاهدان آن نیز حاضر شوند.
خبر صدور این کیفرخواست توسط ایرج مصداقی، از شاهدان دادگاه نیز تأیید شد.
دادستانی سوئد در این کیفرخواست ضمن اشاره به کشتار زندانیان سیاسی عمدتاً از گروه مجاهدین خلق یا چپگرا در دهه ۶۰ خ، حمید نوری را به نقض فاحش قوانین بین‌المللی و قتل عمد متهم کرده است.
قرار است دادگاه رسیدگی به اتهامات او از ۱۰ اوت (۱۹ا مرداد) آغاز شود؛ پیش‌بینی می‌شود که رسیدگی به این پرونده برای مدت ۹ ماه یعنی تا آوریل سال ۲۰۲۲ م به طول بینجامد.
اعدام‌های تابستان ۶۷
در سال ۱۳۶۷ به دستور روح‌الله خمینی، رهبر جمهوری اسلامی ایران زندانیان مرتبط با سازمان مجاهدین خلق یا دارای دیدگاه‌های چپ اعدام شدند.
بر اساس گزارش ۱۴۲ صفحه‌ای جفری رابرتسون، وکیل حقوق بشر که با اتکا به مدارک جمع آوری شده و مصاحبه با شاهدان جان به در برده از این اعدام‌ها تهیه و در سال ۲۰۱۱ م منتشر شد، هزاران نفر از زندانیان سیاسی مخالف رژیم با تصمیم یک «کمیته مرگ سه نفره» در داخل زندان اعدام شدند.
در این گزارش آمده است که مجریان حکومت، چشمان زندانیانی که برای اعدام انتخاب می‌شدند را می‌بستند و به آن‌ها دستور می‌دادند تا در «صفی بایستند که مستقیم به چوبه‌ی دار منتهی می‌شد.»
در ادامه گزارش آمده است: «آن‌ها را از چرتقیل آویزان می‌کردند؛ اعدام در گروه‌های چهار یا شش نفره انجام می‌شد. برخی از آن‌ها را نیز شبانه به پادگان‌های نظامی می‌بردند و از آن‌ها می‌خواستند که وصیت نامه‌های‌شان را بنویسند و سپس با شلیک گلوله می‌کشتند.»
بدن انبوه زندانیان اعدام شده، در مواد ضدعفونی غوطه‌ور شده و درنهایت شبانه در گورهای دسته جمعی دفن می‌شد.
رابرتسون در گزارش خود نوشته است: «در میان روی‌دادهای وحشتناکی که پس از پایان جنگ جهانی دوم روی داده، قتل هزاران زندانی در زندان‌های ایران در سال ۱۹۸۸ م یکی از بدترین موارد آن‌ها است.»
شمار دقیق زندانیان اعدام شده روشن نیست و از حدود ۵ هزار تا ۳۰ هزار نفر ارزیابی می‌شود.