انتخابات ۸۸ اولین مواجهه گسترده حکومت و مردم پس از انقلاب اسلامی بود.

نزدیک به یک ماه تا برگزاری «سیزدهمین دوره انتخابات ریاست‌جمهوری» در ایران مانده است و فضای عمومی جامعه میل و رغبت انتخاباتی ندارد.
در تنگنای اقتصادی و با توجه به آنچه در دور دوم ریاست‌جمهوری حسن روحانی گذشته، شعار «نه اصلاح‌طلب و نه اصول‌گرا» و «هشتگ رای نمی‌دهم»
روزانه در فضای حقیقی و مجازی از طرف طیف وسیعی از فعالان سیاسی، اجتماعی و مردم تکرار می‌شوند.
از سویی عده‌ای اصرار بر این موضوع دارند که شرکت در انتخابات، تنها راه عبور از شرایط موجود و حفظ سرمایه‌های مدنی در جامعه ایران است که مانع بروز خشونت و تسلط کامل ارتجاع بر همه امور مردم شده‌ است. نظر رهبر جمهوری اسلامی، هم این است که مشارکت مردم در انتخابات اهمیت فراوان داشته و اولویت نخست نظام است.
انقلاب اسلامی ایران در بدو پیروزی، با نخست‌وزیر منصوب امام خمینی (ره) دولت تشکیل داد. ولی کم‌تر از یک سال بعد با تصویب قانون اساسی، اولین دوره انتخابات ریاست‌جمهوری برگزار شد.
با اعلام رسمی امام خمینی (ره)، کسانی که به قانون اساسی رای مثبت نداده بودند، حق شرکت در انتخابات را نداشتند که این به معنای حذف شدن مسعود رجوی از رقابت بود. نفر دوم حذف‌شده گزینه اصلی حزب جمهوری اسلامی بود، جلال‌الدین فارسی پس از انتشار خبر ایرانی‌الاصل نبودنش، از انتخابات کنار کشید.
دومین دوره انتخابات، این‌بار در سایه تشکیل شورای نگهبان و رد صلاحیت ۷۲ نفر از ثبت‌نام‌کنندگان و تأیید تنها چهار نفر برگزار شد.
امروز در آستانه سیزدهمین دوره انتخابات کشور همانند انتخابات سال ۸۴ جامعه در قهر عمومی با صندوق رای است. شکست مطلق اقتصادی دولت روحانی، ناکارآمدی اصلاح‌طلبان و میانه‌روها و از سوی دیگر میل به تنش با جهان در میان اصول‌گرایان و سرداران سبب شده است، جامعه پس از دو اعتراض گسترده خیابانی در دی‌ماه ۹۶ و آبان ۹۸ بیش از هر زمان دیگری به انتخابات در جمهوری اسلامی بدبین باشد.
در این انتخابات جامعه بر این باور است پیروز از پیش تعیین‌ شده، چراکه کم‌تر کسی باور دارد ابراهیم رئیسی که پس از شکست در سال ۹۶ به ریاست قوه قضاییه رسیده، جایگاه کنونی‌اش را با پذیرش خطر شکست در انتخابات ریاست‌جمهوری معامله کند.