نخستین اروپاییانی که به جزیره‌ی ایستر در اقیانوس آرام پا نهادند علاوه بر مجسمه‌های سنگی عظیم، از دیدن این‌که بومیان این جزیره مستقیماً از دریا آب می‌نوشند حیرت کردند.

دانشمندان بعدها دریافتند که آبی که بومیان از آن می‌نوشیدند نه از دریا که از «تراوش‌گاه‌های ساحلی» می‌آید. اما اخیراً پژوهشگران دانشگاه بیرمنگام با استفاده از فن‌آوری‌های مدرن نقشه‌ای از «تراوش‌گاه‌های ساحلی» در جزیره‌ی ایستر تهیه کرده و به یافته‌های تازه‌ای رسیده‌اند.
آب بارانی که از صخره‌های متخلخل راهی سفره‌های زیرزمینی می‌شود از آنجا به‌سوی سواحل می‌رود و هنگام تراوش به بیرون بسیار کم‌نمک و شبیه آب شیرین است.
محققان همچنین با به‌کارگیری تصاویر پهپادها و دوربین‌های حرارتی کشف کردند که ساکنان جزیره‌ی ایستر علاوه بر جمع‌آوری آب این تراوش‌گاه‌ها موانعی سد مانند در دریا ساخته‌اند تا این آب شیرین با آب دریا مخلوط نشود، و همچنین با حفر چاه‌هایی قنات‌گونه مسیر آب سفره‌ی زیرزمینی را از دریا به ‌سوی جزیره بر می‌گردانده‌اند.
جزیره‌ی ایستر سه دریاچه‌ی فصلی کوچک دارد که در فصل گرم آبی ندارند، اما دانشمندان ملاحظه کردند که آب این تراوش‌گاه‌های ساحلی در خشک‌سالی‌ نیز تا مدت‌ها بند نمی‌آید و بومیان این جزیره آب مورد نیازشان را قرن‌ها با این شیوه‌های خلاقانه تأمین می‌کرده‌اند.
محققان این پروژه می‌گویند رمزگشایی از معمای تأمین آب شرب جزیره‌ی ایستر راه‌گشای پژوهش‌های بعدی برای آب‌رسانی به دیگر مناطق خشک زمین خواهد بود.
هدف برنامه‌ی توسعه‌ی پایدار سازمان ملل آن است که تا سال ۲۰۳۰ تمامی ساکنان زمین به آب شرب و شستشو دسترسی پیدا کنند. سالانه ۵۵ میلیون تن از ساکنان زمین با مشکل خشک‌سالی، و ۴ درسد از جمعیت آن نیز با مشکل کم‌بود آب آشامیدنی روبه‌رو می‌شوند.