مناقشه در نوار غزه بر سر چیست؟

میان سال‌های ۱۹۵۰ تا «جنگ شش روزه» سال ۱۹۶۷، مصر اداره امور غزه را برعهده داشت.

پس از آن، نیروهای اسرائیلی نوار غزه، ساحل غربی رود اردن، بلندی‌های جولان و صحرای سینای مصر را تصرف کردند. آن برخوردهای خونین به صدور قطع‌نامه ۲۴۲ سازمان ملل انجامید که در آن از اسرائیل خواسته شد از آنچه اراضی اشغالی توصیف کرده بود، خارج شود. اسرائیل قطع‌نامه سازمان ملل را نادیده گرفت.
درگیری‌های پراکنده میان طرفین در سراسر سال‌های ۱۹۷۰ و ۱۹۸۰ ادامه یافت. در ۱۷ سپتامبر سال ۱۹۷۸، معاهده صلح کمپ دیوید با میانجیگری جیمی کارتر، رئیس جمهوری وقت آمریکا، میان مناخیم بگین، نخست وزیر وقت اسرائیل، و انور سادات، رئیس جمهوری وقت مصر، امضا شد. سازمان آزادیبخش فلسطین (پی ال اوُ) در سال ۱۹۹۰ با پذیرش قطع‌نامه‌های ۲۴۲ و ۳۳۸ سازمان ملل، در عمل اسرائیل را به رسمیت شناخت. این نقطه‌عطفی در راه صلح پیش از امضای دو موافقت‌نامه صلح اسلو میان اسحاق رابین، نخست وزیر وقت اسرائیل، و یاسر عرفات، رهبر وقت سازمان آزادیبخش فلسطین در سال‌های ۱۹۹۳ و ۱۹۹۵ بود.
نخستین معاهده، شامل ایجاد یک دولت موقت فلسطینی موسوم به «دولت خودگردان فلسطین» و خروج نیروهای اسرائیلی از مناطقی بود که عمدتاً اشغالی تلقی می‌شدند. دومین معاهده، در بخش‌هایی از ساحل غربی (رود اردن) و نوار غزه، به فلسطینیان خودمختاری می‌داد.
آتش‌بس متزلزل تا سال ۲۰۰۲ ادامه یافت، اما «انتفاضه» فلسطینیان به اشغال مجدد شهرهای ساحل غربی از سوی اسرائیل انجامید. «انتفاضه» یا قیام فلسطینیان، روی‌دادی بود که همراه با درگذشت یاسر عرفات در سال ۲۰۰۴، ضربه‌ای کاری به آرمان فلسطینیان، منطقه را بار دیگر دستخوش بی‌ثباتی کرد.
در پی آن، اسرائیل در سال ۲۰۰۶ علیه حزب‌الله لبنان اعلام جنگ کرد و حملات متعددی علیه حماس در غزه در پیش گرفت که از جمله شامل «عملیات سرب مذاب» (۲۰۰۸)، «عملیات ستون دفاعی» (۲۰۱۲) و «عملیات تیغه حفاظتی» (۲۰۱۴) بوده است.
آتش اقدامات خشونت‌بار در «روز نکبت» در سال‌های ۲۰۱۷ و ۲۰۱۸ بالا گرفت که شدت آن در مورد دوم، موجب شد سازمان ملل آن را در چارچوب جنایات جنگی مورد تحقیق قرار دهد.