داده‌های آماری از سرمایه‌گذاری ۲۴۰ میلیارد دلاری چین در ۲۲ کشور در حال توسعه از سال ۲۰۰۸ تا ۲۰۲۱ م برای تحقق پروژه «یک کمربند، یک جاده» حکایت دارند.

بررسی‌ داده‌های آماری نشان می‌دهد که سرمایه‌گذاری پکن در طرح «راه ابریشم نوین» در سال‌های گذشته به دلیل اعطای وام به کشور‌های در حال توسعه برای ایجاد زیرساخت‌ها افزایش یافته است.
بنا به گزارش محققان بانک جهانی، مدرسه هاروارد کندی، ایددیتا و موسسه کیل، حدود ۸۰ درسد از وام‌ها میان سال‌های ۲۰۱۶ تا ۲۰۲۱ عمدتاً به کشورهای با درآمد متوسط مانند آرژانتین، مغولستان و پاکستان داده شده است.
چین که سدها میلیارد دلار برای ایجاد زیرساخت‌ها به کشورهای در حال توسعه وام داده است، از سال ۲۰۱۶ و پس از آن‌که بسیاری از پروژه‌ها نتوانستند سود مالی مورد انتظار را در پی داشته باشند، روند اعطای وام را کند و متوقف کرد.
کارمن راینهارت، اقتصاددان ارشد پیشین بانک جهانی که در بررسی این داده‌های آماری مشارکت داشته، بر این نظر است که «پکن در نهایت در تلاش است تا بانک‌های خود را نجات دهد. به همین دلیل وارد تجارت پرخطر اعطای وام بین‌المللی شده است.»
بررسی‌ها نشان می‌دهد وام‌های پکن به کشورهایی که دچار مشکل بدهی هستند، از کم‌تر از ۵ درسد از سبد وام‌های خارجی این کشور در سال ۲۰۱۰ م، به ۶۰ درسد در سال ۲۰۲۲ افزایش یافته است.
آرژانتین با ۱۱۱.۸ میلیارد دلار، پاکستان با ۴۸.۵ میلیارد دلار و مصر با ۱۵.۶ میلیارد دلار بیشترین وام را دریافت کرده‌اند و ۹ کشور جهان هم وام‌هایی با مبلغی کم‌تر از یک میلیارد دلار داشته‌اند.
خطوط سوآپ ارزی بانک خلق چین حدود ۱۷۰ میلیارد دلار به کشورهایی مانند سریلانکا و مصر پرداخت کرده است.
چین در حال مذاکره با کشورهایی مانند زامبیا، غنا و سریلانکا برای بازنگری در نحوه بازپرداخت وام‌های این کشورها است. پکن همچنین در واکنش به انتقادها، از بانک جهانی و صندوق بین‌المللی پول خواست تا آن‌ها به این کشورها وام دهند.
برد پارکس، مدیر «ایددیتا» بر این نظر است که اعطای وام‌های «نجات» چین «غیر شفاف و مبهم» هستند. پکن در واکنش به این انتقاد مدیر ایددیتا، اعلام کرد که سرمایه‌گذاری‌های خارجی این کشور بر اساس «شفافیت» بوده است.
بنا به اعلام وزارت خارچه چین، پکن هیچ کشوری را برای دریافت وام مجبور نکرده و برای اعطای وام «هیچ» شرط سیاسی نگذاشته است.
برخی از متخصصان بر این نظرند که هدف چین از پروژه «یک کمربند، یک جاده»، ایجاد راه دریایی و زمینی به منظور گسترش روابط اقتصادی با کشورهای جهان است تا بتواند با افزایش نفوذ آمریکا مقابله کند.
پیش‌تر سران گروه ۷ با اختصاص یک بودجه ۶۰۰ میلیارد دلاری به زیرساخت‌های کشورهای درحال توسعه، برای مقابله با پروژه «یک کمربند، یک جاده» چین موافقت کرده بودند.
هفت قدرت بزرگ صنعتی جهان (متشکل از آلمان، فرانسه، ایتالیا، ژاپن، بریتانیا و ایالات‌‌‌‌متحده آمریکا) بر این نظرند که چین با این پروژه به دنبال نفوذ در کشورهای ضعیف و توسعه نیافته و وابسته کردن آن‌ها است.