در این شماره می‌خوانید:

گفت‌وگوی اختصاصی با سحر نخعی نوازنده هنگ درام
هنر موسیقی یک امر درونی است که از جان بیرون می‌آید و به جان می‌نشیند

بهادر میرحسینی
ابتدا یک بیوگرافی و دلیل گرایش به نواختن این ساز را بیان کنید.
سحر نخعی هستم کارشناس نقاشی و ارشد ارتباط تصویری دارم، حدود یک سالی می‌شود که ساز هنگدرام را انتخاب کردم.
دلیل انگیزه و علاقه شما به نواختن ساز چه بود و چرا بین همه سازها این سازه موضوع و کم‌تر شناخته شده را انتخاب کردید؟
به عنوان هنر دوم همیشه دوست داشتم در کنار نقاشی موسیقی هم باشد که کامل کننده هنرم باشد. ۱۸ سالم بود که ساز گیتار را انتخاب کردم و شروع کردم به یادگیری ولی هر چقدر که جلو می‌رفتم احساس غریب‌تری نسبت بهش پیدا می‌کردم. تا زمانی که کلاً گذاشتمش داخل کیف و گذاشتم کنار اتاق و هیچ وقت سمتشم نرفتم. تا چندین سال گذشت و دیدم واقعاً نیاز دارم به یک صوت آوا که انرژی من را کنترل کند، وقتی که نقاشی می‌کردم می‌شود گفت همیشه یک موسیقی بی کلام کنار گوشم بود تا این‌که یک سری آهنگ را سرچ کردم و صدای ساز هنگدرام را شنیدم. بعد از کلی پرس و جو و دنبال گشتن تازه فهمیدم اسمش هنگدرام است و زمانی که ویدیوهاش را دیدم گفتم من باید هرجور که شده این ساز را تهیه کنم. تا این‌که سال 98 ساز را خریدم. با یک قیمت عجیب و غریب به دستش آوردم ولی کرمان کسی نبود و من پیدا نمی‌کردم تا این‌که از اینستا با ساناز شیخ شعاعی که الآن استادم است آشنا شدم و پیش رفتم، الآن یکی از اعضای گروه واله به رهبری ساناز شیخ شعایی هستم.