یک‌سد و هشتاد و چهارمین شماره‌ی هفته نامه یک صفحه منتشر شد:
در این شماره می‌خوانید:
مطبوعات گرفتار در مثلث بی‌اعتمادی
مدیر مسوول
بی‌اعتمادی پدیده‌ای است روان‌شناختی؛ که فرد اطمینان به خود را از دست می‌دهد و به ناتوانی خود اذعان می‌کند.
در چنین فرایندی توان حرکت و خلاقیت از فرد سلب می‌گردد و او به موجودی بی تحرک، خنثا و فاقد معیار تبدیل می‌گردد.
بی‌اعتمادی در حال حاضر به بیماری مزمنی در کشورهای در حال گذار در آمده است و مردم چنین کشورهایی را در مقابل تکنولوژی نوین حیران و سرگردان کرده است. برای دستیابی به شناخت این گسست که واپسمانی، ناامیدی، بد بینی و بی‌اعتمادی عمومی را در پی داشته است، هر فرد علاقه‌مند به جامعه را به تفکر و چاره جویی وا می‌دارد. وقتی جامعه‌ای با رکود اقتصادی روبه‌رو می‌شود یکی از آثار مخرب آن پیدایی بی‌اعتمادی است و اگر میزان آن شدید باشد جامعه را با بحران روبه‌رو می‌سازد. در واقع بحران اقتصادی، سیاسی و اجتماعی و فراگیر شدن آن باعث می‌شود که اعتماد تک تک افراد نسبت به یک‌دیگر و مجموعه آن‌ها نسبت به جامعه سست شود و همبستگی بین فرد و جامعه از هم گسیخته شود. در چنین وضعیتی هنجارهای اخلاقی نزول پیدا می‌کند و معیارهای اجتماعی نادیده گرفته می‌شود و در نهایت به حقوق دیگران تجاوز می‌شود و آشکارا باج گیری، رشوه خواری، اختلاس، زور گیری، رانت خواری، آقازادگی و ... افزایش می‌یابد؛ و افراد برای رسیدن به هدف‌های خود به هر وسیله‌ای دست می‌یازند. زمانی که مردم کشوری اطمینان خود را از تأثیرگذاری مشارکت بر فرایند اجتماعی بیهوده می‌دانند و اعتماد خود را از گارگزاران جامعه از دست می‌دهند؛ جامعه با پدیده‌ای به نام از خود بیگانگی روبه‌رو می‌شود.
من فکر می‌کنم حتا نه می‌بینم پس کم و بیش اطمینان دارم که امروز رسانه‌های داخلی مخصوصاً رسانه‌های مکتوب که به آن‌ها مطبوعات می‌گویند در این مثلث بی اعتمادی گیر افتاده‌اند. یعنی مثلث حکومت، دولت و ملت. هیچ یک از این سه ضلع به مطبوعات اطمینان و اعتماد ندارند ولی در عین حال هر سه از مطبوعات توقع دارند و باز هم می‌گویم در عین و عملاً هیچ حمایتی انجام نمی‌دهند. اگر بنویسیم سیاه نمایی است و ننویسیم بی تفاوتی. اگر تحلیل کنیم دورغ گفته‌ایم و اگر تحلیل نکنیم چون ترسیده‌ایم یا نان را به نرخ روز می‌خوریم از نوشتن دست برداشته‌ایم. یعنی شرایط جوری شده است که برای کسب درآمد باید از کنار یک سری چیزها بگذری و اگر بخواهی بی تفاوت نباشی بخشی از همین درآمد اندک و ناچیز را هم از دست می‌دهی.
