در این شماره می‌خوانید:

به هم‌راه یادداشتی از سید حمید میرحسینی
و نقدی بر ادبیات از نازیتا شاه اسماعیلی

آن‌ها میراث معنوی ما بودند
سید حمید میرحسینی
چند روز پیش یکی از دوستان مطلع به من می‌گفت که هر چه فکر می‌کنم گمان نمی‌کنم این ویروس هوشمند اتفاقی ایجاد شده باشد. حتماً اتاق فکری،آزمایشگاهی، پژوهش و تحقیقی بوده و هزینه بسیاری شده است که توانسته جهان ما را درگیر خود کند. به تاریخ بنگریم وقتی مغول‌ها به ایران حمله کردند اول کتاب‌خانه‌ها را سوزاندند. بعد سر خیلی از بزرگان را از بدن قطع کردند که به قول خودشان ریشه فرهنگ را قبل از آن‌که در بین توده مردم گسترش یابد بسوزانند. انگار این ویروس چینی هم در روزگار ما همین نقش را بازی می‌کند. خاموش حمله می‌کند، بدون هیچ صدایی و هر روز بر تنه فرهنگ سرزمین‌مان ضربه محکمی می‌زند و می‌کشد. به راحتی هنرمندان بزرگی که پر کردن جای هر کدام‌شان سال‌ها طول می‌کشد. شاید هم دیگر تکرار نشوند. به اطرافمان نگاه کنیم. ۱ سال است سالن‌های تأتر، سینما، موسیقی، گالری‌های هنری تعطیل شده‌اند. کدام تهاجم فرهنگی می‌توانست با هنر و هنرمندان یک مملکت این چنین کند؟ تهیه کنندگان سینما و رشته‌های دیگر هنری با تردید بسیار اثری را تولید می‌کنند. در شرایطی که اکرانی وجود ندارد و بسیار از سرمایه‌ها پشت در نمایش و عرضه آن برای مخاطب مانده است و بسیار هنرمندانی که به دلیل بی کاری به مشکلات بسیاری برخورده‌اند و امروز به کارهای دیگری جز هنر خود برای امرار معاش می‌پردازند و این خود زخم بزرگی است که به این زودی‌ها التیام پیدا نمی‌کند. هزینه‌های چاپ افزون شده است و نویسندگان بسیاری هستند که نوشته‌های خود را تنها آرشیو می‌کنند. نمایشگاه کتاب ۱ سال در هیچ جای ایران برگزار نشده است. صدای نابودی فرهنگ لحظه لحظه به گوش می‌رسد و آن‌ها که بانیان این مصیبت بزرگ هستند بدون هیچ دغدغه‌یی به پیشواز جشن سال نوی خود می‌روند. یاد فیلم مغول‌های پرویز کیمیاوی به خیر که امروز روزگار ما در آن اثر متبلور است. حمله وحشیانه‌یی که نیازی به خون‌ریزی نیست ولی بوی خون می‌دهد. ما امروز از این جنایت بشری درد می‌کشیم. بسیار از نبود خیلی چیزها که زمانی نه چندان دور بخشی از وجودمان بود رنج می‌بریم. عادت ما را تغییر داده‌اند.
زندگی بدون بهره بردن از هیچ کنسرتی، هیچ اکران فیلمی، هیچ اثر نمایشی و ... فراموش نکنیم اساتید بزرگی در این ۱ سال از دست دادیم که هر کدام‌شان ستاره درخشانی بر آسمان فرهنگ و هنر ایران زمین بودند. همه چیز را روزی می‌شود به دست آورد ولی آن‌ها را هرگز. آن‌ها میراث معنوی ما بودند.