منصور میرحسینی
یک روزی در دنیا افراد بزرگی مانند چرچیل، روزولت، دوگل از نظر سیاسی یا بیش‌تر نظامی مانند مائو و استالین و جوان‌ترین رهبر حکومت آن زمان ایران در بدترین شرایط حکومتی پهلوی اول و دوم وجود داشتند.

البته همیشه گفته‌اند اگر می‌خواهی شطرنج بیاموزی با بازی‌کن بسیار خوب و متبحر بازی کن، حال آن‌ها که در دوران جنگ جهانی و بعد از آن در دوران بسیار مهم جنگ سرد با بزرگان سیاسی و نظامی جهان دست و پنجه نرم کردند انسان‌های بزرگ و مردان میدان نبرد بودند که با وجود همه‌ی تقسیم‌ها و بده بستان‌های پشت پرده قدرت‌های اول توانستند حدود و ثغور کشور و حد توان و جایگاه خودشان را در آن زمان حفظ کنند و سهم درست خودشان را بگیرند، بی تردید آدم‌های کوچکی نبودند و یک مثل بسیار مهم در همه‌ی ادوار کارساز و راه‌نما بود، اعلام می‌کردند در آن‌جا باید جنگید که یا راه جنگ باشد یا گریز. هر کاری وقتی دارد و زمان خاصی و اگر از موقع کار بگذرد دیگر کار ساز نخواهد بود. یکی از بزرگان خانواده ما می‌گفت: اگر دختر زمان درست ازدواج نکند آدم بی کار و بی عاری نصیبش می‌شود و اگر پسر زمان لازم ازدواج نکند پیر و پاتالی نصیبش می‌شود. حال البته وی کلمات دیگری به کار می‌برد که در شأن این مکان نیست ولی واقعیت موضوع این است که هر کاری زمانی و مکانی دارد که باید هم بازی‌کن خوبی باشیم و وقت درست را انتخاب که دستمان پر باشد و در عین حال اندازه مناسب داشته باشد. اگر طرف مقابل نبرد اگر ما نباشد یا به قول قمار بازها آن‌چنان زیبا بلف بزنی که طرف آچمز شود و اگر مجبور هم شدی دستت را رو کنی دست خوبی داشته باشی. اگر ما همیشه در دقیقه 90 که نه دقیقه 120 هر زمان قصد مذاکره و یا قبول شرایط را اعلام کنیم مجبور می‌شویم همه‌ی امتیازها را به طرف مقابل بدهیم. این را هم بدانیم که محمد جواد ظریف همیشه با لبخند ملیح در مقابل دوست و دشمن قرار می‌گیرد، امانوئل مکرون رو در روی تمامی و خوش‌آمدگویی از حاضران کت خود را در آورد.
آیا خلع سلاح را اعلام کرد: آیا لبخند ظریف را خلع سلاح کرد؟ یا قدرت نمایی نرم ترامپ را؟