در این شماره می‌خوانید:

عباس عبدی فعال سیاسی اصلاح طلب در مصاحبه‌یی، زمزمه‌های غیر رسمی روزها و ماه‌های اخیر در مورد احتمال استعفای رییس جمهور را رسمیت بخشید و گفت، او تنها کسی نیست که پیش‌نهاد استعفای حسن روحانی را مطرح می‌کند. او حتا فراتر از یک تحلیل را سند سخنان قرار داد و گفت: برای اولین بار در سطح برخی از وزرا، چنین ایده‌یی مطرح ‌شده است و دارند در مورد آن فکر می‌کنند؛ برای این‌که ببینند چه باید کرد.
اگر چنین اتفاقی بیفتد، چنان‌ که در ایران افتاده است، ادبیات منحط و سخیف همه جا را فرا می‌گیرد و دکانداران و کتاب سازان با هم‌دستی ناشران منافع طلب بازار را در دست می‌گیرند و دور از چشم هر منتقدی کالاهای ادبی غیر ضروری خود را به خوانندگان عرضه می‌کنند.
بنابراین، اگرچه لزوم نقد در جامعه بدیهی و محرز است ولی باید این سوال را از خودمان بپرسیم که آیا اصولاً جامعه‌ی ادبی، خوانندگان و اهل کتاب پذیرای نقد هستند، به عبارت دیگر آیا جامعه نقدپذیر است؟
رامی از اولین شاعرانی بود که راه و رسم شعر نیمایی را در هرمزگان گسترش داد؛ به گونه‌یی که پس از مرگ، او را نیمای جنوب نامیدند. او هم‌چنین توانست با اتکا به گویش محلی و روی‌کرد به موسیقی جهانی، راه بکر، زیبا و پرتوانی را در ترانه‌سرایی بگشاید.
آثار منصفی از آغاز موج نو ادبیات در نشریاتی چون خوشه به سردبیری احمد شاملو، آبنوس، تماشا، مجله‌ موسیقی و هم‌چنین در گفت‌وگوهای سیروس طاهباز با شاعران نوپرداز جنوب در مجله‌ فردوسی به چاپ رسیده است.
بی تردید روند زندگی در همه‌ی جوامع همان‌گونه که ذکرش آمد از هسته‌ی اصلی خانواده، شروع می‌شود. همان‌طور که فرزند تربیت می‌شود مانند شاخه‌ی نرم و نازک درخت است. اگر در همان جوانی، نرمی و تربیت پذیری باشد به هر صورتی خواستی تعلیم و تربیت می‌پذیرد و بعد همین شاخه تازه و نرم که در مجموعه خانواده رشد می‌کند و بعداً وارد اجتماع می‌شود و از کودکی که به دبستان پا می‌گذارد تربیت پذیر است و استخوان بندی هر فردی ترکیب خود را پیدا می‌کند.
این داستانی است که برای عموم جامعه تعریف شده است و کم و بیش آن را درست می‌دانند اما این تمام ماجرا نیست.
احمد یزدان پناه در واقع مدتی پادو و سپس پیشکار و مباشر فردی به نام دیلمقانی از ارانه آذربایجان بود که با تجار ایتالیایی تجارت فرش داشت. از آن‌جا فرش کرمان شهرت جهانی داشت وی به هم‌راه عدل فرش خود فرش‌های کرمان را نیز صادر می‌کرد و از آن‌جا که مقیم کرمان نبود نیاز به یک نماینده در این استان داشت.