تیم فوتبال المپیک عراق در ورزشگاه دستگردی یمن را با 5 گل درهم شکست که در این مطلب قصد داریم با خصوصیات این تیم بیش‌تر آشنا شویم.

3 گل برای شکست دادن ترکمنستان درازای 1 گل دریافتی شاید کافی بود برای اولین گام در مقابل این تیمی که متأسفانه هیچ‌گونه شناختی از آن نداشتیم.
تیم امید ایران در سال‌های گذشته با ترکیب‌های به مراتب قوی‌تر و پر مدعاتر از این نتوانست درهای المپیک را به روی خودش باز شده ببیند اما امسال زلاتکو کرانچار قصد دارد با تیمی بدون ستاره، کار نا تمام مربیان بی شماری را که در این 4 دهه آمدند و و رفتند و هیچ راهی به جایی نبردند به اتمام برساند. گویا قسمت این تیم همین است که بدون ستاره بماند چرا که در آستانه‌ی این مسابقات تمام کسانی که می‌توانستیم به آن‌ها به عنوان یک بازی‌کن شاخص تکیه کنیم دچار مصدومیت شدند. از اللهیار گرفته تا سلطانی مهر، دلفی و ساکی اخیراً با مصدومیت روبه‌رو شدند تا شرایط صعود سخت‌تر از همیشه شود خصوصا این‌که در گروهی قرارگرفته‌ایم که المپیک عراق، یکی از تیم‌های راه یافته به دور قبل بازی‌های المپیک ریو در آن حضور دارد و اتفاقاً در المپیک هم بازی‌های خوبی را به نمایش گذاشته‌اند و همین موضوع باعث شده است این تیم با اعتماد به نفس زیادی در مقابل حریفانش روبه‌رو شود.
شاگردان عبدالغنی شهد با وجود این‌که در مقابل یمن یه میدان رفتند اما توانستند با ارایه یک بازی روان و کلاً با برنامه تیم حریف را از دقیقه‌ی 1 تا 90 تحت تأثیر قرار دهند و با 5 گل این تیم را شکست دهند. این در حالی است که این تیم از طارق همام، بشار رسن، صفا هادی، مهند علی در ترکیب تیمش بهره نبرده است و بدون این بازی‌کنان پا به این تورنمنت گذاشته است که نشان از وجود استعداد‌های فراونی است که در عراق وجود دارد اما اگر بخواهیم با نگاهی موشکافانه دیدار این تیم را مقابل یمن بررسی کنیم باید ابتدا بپردازیم به شماره دوازده، علی خدیم سنگربان تیم امید عراق که در غیاب بشاررسن وظیفه کاپیتانی را برعهده دارد اما 12 او چندان به خطر نیفتاد و نمی‌توان در مورد کیفیت این دروازبان اظهار نظر کرد اما بازوبند در دستانش نشان می‌دهد بازی‌کن با تجربه‌یی محسوب می‌شود.
در خط دفاع می‌توان به شماره 4 این تیم نجم شوان اشاره کرد که بی شباهت به داوید لوییز مدافع ارزنده چلسی هم نیست. وی با قد بلندش در نبرد‌های هوایی بسیار مسلط عمل می‌کند، ضمن این‌که از خط دفاع بازی سازی را به خوبی انجام می‌دهد. او  که با شماره 14 عضو باشگاه الزورا عراق به شمار می‌رود در جام باشگاه‌های آسیا نیز در این فصل به میدان رفته است اما در خط میانی و نقطه قوت این تیم باید به ۲ بازی‌کن بسیار خطرناک اشاره کنیم. اولین بازی‌کن شماره 6 این تیم امیر العماری است که در این بازی توانست ۲ گل را هم به ثمر برساند. او آن‌قدر برای عبدالغنی شهد با ارزش است که برای حفظ او تصمیم گرفت دردقیقه 70 وی را از زمین بازی بیرون بیاورد. العماری متولد سوئد است و فوتبالش را در همین کشور پی‌گیری کرده است. وی که به عنوان یکی از هافبک‌های وسط عراق به شمار می‌رود سابقه بازی برای باشگاه بروندبی دانمارک را دارد و در حال حاضر در باشگاه Jönköpings Södra سوئد بازی می‌کند و تا کنون 28 بازی برای این تیم انجام داده است. ضمن این‌که 4 بازی برای تیم جوانان سوئد هم به میدان رفته است. او علاوه بر توان رهبری بالا از قدرت شوت‌زنی بسیارخوبی بهره می‌برد که بچه‌های ایران نباید به او فضایی برای شوت‌زنی بدهند اما نفر بعدی شماره 8 این تیم لؤی العانی است وی علارغم این‌که سهمی در 5 گل به ثمر رسیده نداشت به نظر بسیار از حاضرین در ورزشگاه بهترین بازی‌کن میدان بود. وی در میانه میدان با قدرت حفظ توپ بسیار بالا و دید عالی همه کار برای عراق می‌کند و تا حدی مرکز ثقل این تیم به شمار می‌آید. بچه‌های امید ایران اگر می‌خواهند بر حریف‌شان مسلط شوند باید وی را از کار بیندازند چرا که وی در صورتی که آزاد باشد خط دفاع ما را آزار می‌دهد. لؤی العانی در حال حاضر در باشگاه القنیطری مراکش بازی می‌کند اما در خط حمله آن‌ها در غیاب مهند علی مهاجم سرشناسشان از مراد محمد بهره خواهند برد. او که توانست ۲ گل را به ثمر برساند بازی‌کنی با فیزیکی مناسب برای یک مهاجم است و سرعت بسیار بالایی دارد ضمن این‌که او بسیار ماهرانه در محوطه‌ی هیجده قدم جاگیری می‌کند اما مهاجمی نیست که نتوان او را مهار کرد. وی در حال عضو باشگاه الکهربا عراق است.